Сүйүнбай Эралиев менен интервью

С.ЭралиевКыр­гы­зда Сүкөдөй 3 жолу “ат алма­штыр­ган” акын жок­тур. Ал адаби­ят­ка “Акмөөр­дүн” ата­сын­дай кир­ди. Ара­дан анча­лык уба­кыт өтпөй ак ырдын ата­сы ката­ры таа­ныл­ды. Анан уйкаш, өлчөм­дүү ырга кай­ра кай­ры­лып, сөздүн кенин каза алган, каа­ла­га­нын каа­ла­ган­дай жаза алган акын экен­ди­гине таң­дан­дыр­ды.

- Акмөөр­дүн өзүн­дөй кооз, иле­бин­дей ысык дастан­ды жер­де, кан­дай жаг­дай­да жарат­ты­ңыз?

- Про­ле­тарск көчөсүн­дө­гү бир бөл­мөлүү квар­ти­ра­да кышын­да тон­го оро­нуп оту­руп жаз­гам.

- Акын­дык бак­ты­ңы­зды тап­кан соң, ак ырга неге бой урдуңуз? Уйкаш­тар­дан жада­ган­дан­бы? Уйкаш­та­ры­ңыз түгөн­гөн­дөн­бү? Же атак үчүн­бү?

- Мен бир китеп жаз­сам, жана­гы уур­дал­ган кас­са­дай өзүм­дө эч нер­се кал­байт. Анан мээ мате­ри­ал­дык нер­се да, инфор­ма­ци­я­ны бере берип түгөнү­шү мүм­күн. Акын ошон­дук­тан өзүн жаңы­лап, өзүн толук­тап, дүй­нөдө­гү поэ­ти­ка­лык бар­дык булак­тар­дын даа­мын татып туруш керек.
Акын өзү дүй­нөнүн туш-тушунан жел сок­кон үч кош­кон, төрт кош­кон­до тур­ган­дай. Болуп жаткан жаңы­лык­тар­ды төшүн тос­кон аска­дай кабыл алы­шы керек.
Кыр­гы­здар күлүк­тү тап­та­ган­да, жабу­у­ну аябай жаап алып, алы­ска кое берип, кара тер­ге түшүрүп, оозун тар­тып, чукул буруп, түр­лүү жол­дор­го салат. Кый­найт. Ал эми жор­го­лор­ду бат­как­ка салат. Жор­го­су артат. Күч­кө да кирет. Ошол сыяк­туу акын да өзүн ар түр­дүү жол­го салып сынап көрү­шү керек.

-“Жыл­ды­здар­га сая­кат­ты” да “Акмөөр­дөй” бир шил­тем менен бүт­төңүз­бү?

-Үч жыл аябай кый­нал­дым. Изденүүнүн үстүн­дө бол­дум. Эки, үч вари­ант жазып, баарын жарат­пай, кий­ин­ки­син алдым. 3 жыл бою баш­ка эч нер­се жаз­ган жок­мун. Нан алып жегене тый­ын­сыз кал­ган учур­лар бол­ду.

-Ал СССР­де­ги кос­мо­стук бирин­чи поэ­ма­лар­дан го. Москва­да­гы адабий инсти­тут­та өзүңүздү каты­шты­рып, поэ­зи­яда­гы жаңы­лык кан­дай болу­шу керекти­ги жөнүн­дө сту­дент­тер­ге сабак өтүлүп, “Жыл­ды­здар­га сая­кат­тын” там­га­сы­на чей­ин тал­дан­ган тура. Анын алдын­да өзүбүздө Кыр­гыз­стан Ком­пар­ти­я­сы­нын Бор­бор­дук Коми­те­ти­нин бюро­сун­да карал­га­ны чын­бы? Бюро­до кароо-тегирменге тирүүлөй сал­ган­га тете эле да.

-Поэ­ма “Ала-Тоого” бери­лип, жарык­ка чыга элек­те “Эра­ли­ев ырды бузуп жат­са, эч ким унчук­пайт” деген арыз ЦК КППС­Ске жетет. Поэ­ма­нын тал­ку­усу 65-жылдын 1‑мартында Кыр­гыз­стан Ком­пар­ти­я­сы­нын бюро­су­на коюл­ду. Тал­куу катуу бол­ду. Кыр­гы­з­ча­сы да, орусча­сы да туу­ра эмес, орусча­сын бол­со ору­стар өзү жазып кой­гон, мын­дан көрө чабан­дын итин жазыш керек деген­ге чей­ин жетиш­ти.
Анан тыны­гу­у­дан кий­ин эле Т.Усубалиев “Поэ­ма­ны тал­ку­у­лап жатка­ны­быз эрте, жол­до­штор. “Ала-Тоого” чыгып жаткан экен, чык­сын. Эл оку­сун. Эра­ли­ев “Акмөөр­дү” чыгар­ган­да жазды­гы­бы­здын асты­на коюп алып оку­ган­быз. А бал­ким, бу да ошон­дой болор. Алдын ала өйдөтө­мөн дебейлик”-деди.

-Сүкө, масе­ле­ни арсар аяк­тоо үчүн бюро­го коюш­чу эмес эле, мын­да сыр бар­дыр.Сүйүнбай Эралиев менен интервью

-Тал­куу болуп жаткан­да Москва­дан ЦК КПССтин адаби­ят боюн­ча инструк­то­ру, про­фес­сор Алек­сандр Михай­лов деген келип калып­тыр. Ал бул поэ­ма жөнүн­дө мен орустун жана да баш­ка улут­тар­дын эң мык­ты акын­да­ры­нан пикир, баа алып кел­дим. Баары­на жак­кан экен. Анан кан­дай эле силер­ге жак­пай калат? Эртеңки­ге да караш керек да. Бүгүн необыч­ный нер­се, эртең обыч­ный болуп калат. Поэ­зия каяк­ка бара­тат, тур­муш каяк­ка бара­тат, баам­дап көрүү керек” деген сыяк­туу сөздөр­дү айтып­тыр. Аны кий­ин уктум.
“Жыл­ды­здар­га сая­кат” кыр­гы­з­ча, орус­ча, баш­ка тил­дер­де жарык көр­дү. Чет өлкөдө китеп болуп чыгып кет­ти.
Эми ак ыр, вер­либр жөнүн­дө эч ким талашып-тартышпайт. “Бул поэ­ма­ны атак үчүн жаз­ды­ңы­з­бы?” деп жат­пай­сы­ң­бы? Жок.
Мен атак алай­ын, даңк алай­ын деген жок­мун. Өзүм­дү сынаш, адаби­ят­тын жаңы жолун издеш, адаби­ят каяк­ка бара­тка­нын, баам­дап, анын мүм­күн­чүлүк­төрүн көрүш үчүн ара­кет­тен­дим.

-Жана КПСС БКнын өкүлү, про­фес­сор Михай­лов ар элдин мык­ты акын­да­ры­нын “Жыл­ды­здар­га сая­кат” жөнүн­дө пикир чогул­тка­нын айт­ты­ңыз го, алар ким­дер экен?

-Эду­ра­дас Меже­лай­тис, Мустай Карим, Кай­сын Кули­ев, Давид Кугул­ти­нов сыяк­ту­у­лар. Барды­гы “Бул эртеңки поэ­зия” дешип­тир.

-Нет­кен­де да адаби­я­ты­бы­зда­гы “Жыл­дыз согу­шун­да” кай жагы­нан бол­со да жеңип чык­ка­ны­ңы­зды мез­гил айги­не­леп келат­пай­бы.

-Жок. Бирин­чи адам болуш керек, анан акын болуш керек. Кол­дон кел­се, өзүн мада­ни­ят­туу, доор­дун алды­ңкы ада­мы ката­ры алып жүрүш керек. Поэзия-ыйык нер­се. Кир кол менен кар­маш­ка бол­бойт. Таза акыл-эс, нагыз тунук сезим менен жазыш керек. Поэ­зи­я­ны Кудай­дын ырай­ы­мы менен түш­көн шоо­ла сыяк­туу деп ойлойм.

-Чыгар­ма­ла­ры­ңы­зды жат айткан­дар­ды, ырдап жүр­гөн­дөр­дү арбын жолук­тур­дум. Өзүңүз­чү?

-Ырла­рым эсим­де кал­байт. Кагаз жар­дам берет мага дай­ы­ма.
Бирок, өзүң айткан­дай, ырла­ры­мы жат­ка бил­ген­дер көп. 60-жылдары бир күнү түн­дө теле­фон узак шың­гы­ра­ды. Алсам, Ашым Жакы­п­бе­ков. Көр­сө, Москва­нын мей­ман­ка­на­сын­да Ашым, Жолон катыш­кан бир катар акын­дар оту­руп “Акмөөр­дөн” үзүн­дүнү кими­си көбүрөөк биле­ри жөнүн­дө мел­де­шет да, ага мени калыс кылып теле­фон чалып, үзүн­дүлөр­дү жат­ка окуй бери­шип, 600 сом карыз болуш­ка­нын кий­ин айтыш­кан эле.

-Ал кез­де 600 сом эң бер жагы 6 кыз­мат­кер­дин айлы­гы­на бара­бар эмес беле. Ашы­кем Москва­дан жөнөөр­дө кый­ла эле кый­нал­ган­дыр анда.

-Кере­мет­тин шара­па­ты менен кай­ра жаша­рып, же жара­лып кал­саңыз кан­тер элеңиз?

-Согу­шта 3 жыл жүрүп, 3 жолу жара­дар бол­дум. Эң акыр­гы жол­ку­сун­да бом­ба­нын астын­да калып, оскол­ка­лар­дын буту­мун арка­сын­да­гы чоң тамыр­ла­ры кый­ы­л­ган. 6 ай Гру­зи­яда гос­пи­тал­да бол­дум. Жалаң гана чал­ка­ман жата алчу­мун.
Айы­л­га жарым жан, эки бал­дак­чан кел­гем. Мед­сест­ра жет­кир­ген. Бирок таг­ды­ры­ма ыра­азы­мын.

-Пар­ти­я­лык жогор­ку мек­теп­ти, Адабий жогор­ку кур­сту бүт­көн­сүз го?

-Ооба, алар­да кий­ин­чер­э­эк окуп кал­дым. Бирок акын үчүн эң чоң мектеп-бул тур­муш мек­те­би.
Эки жый­на­гым чык­кан­дан кий­ин “Акмөөр­гө” кириш­тим өзү­мү такыр өзгөр­түш үчүн. Анан “Жыл­ды­здар­га сая­кат­та” экин­чи өзгөрт­түм, тап­та­кыр карама-каршы жак­ка кетип. “Кыз­гы­лт багым­дат­та” өзү­мү учүн­чү өзгөрт­түм деп эсеп­тейм.

Поэ­зи­яда эң баа­луу нер­се акын­дык эмо­ция менен бери­л­чү ой. Ойдун терең­ди­ги, бий­ик­ти­ги. Ойдун таа­сир­дүү күчү. Ал эми тех­ни­ка­ны ой өзү табат. Деге­ле ырдын жара­лы­шы, меним­че кос­мос таа­си­ри­нен. Акын аны менен кан­дай­дыр бир жашы­рын сыр­дуу мик­ро­тол­кун­дар аркы­луу бай­ла­ныш­кан. Муну эч ким түшүн­дүрө албайт.

Төлөн Мамы­тов
“Кыр­гыз туусу”гезит
11 октябрь, 1996‑ж.